Doel is betekenis geven aan de verhalen van hulpverleners. Ik wil de echte verhalen van de hulpverleners delen. Zonder bagatelliseren en zonder opsmuk. Eerlijk, oprecht en zonder een vinger te wijzen.
Het project zal zich gaandeweg gaan vormen. De verhalen zijn hierbij de basis.
Het heeft ook een maatschappelijk doel; bewustwording creëren rondom agressie tegen hulpverleners. Een inkijkje geven in de kracht en kwetsbaarheid van de hulpverleners. De 'het hoort er nou eenmaal bij' en 'je moet er maar tegen kunnen' ter discussie stellen .
Niet alleen richt het project zich op de samenleving, maar ook op de zorg zelf. Het creëren van inzicht bij (nieuwe) collega's dat je iets niet alleen hoeft te doorstaan, wat er nodig is voor herstel en wat anderen gedaan hebben om door te kunnen gaan. Dat agressie er niet bij hoort, maar wel voorkomt.
Ik vlieg dit project aan als cultuuronderzoeker. En de rode draad (draden) zullen met de verhalen tijdens het proces duidelijk worden. Ook het proces zal ik blijven delen. Altijd in overleg met de betrokken hulpverleners.
Ik denk groots (expositie? theater? media?), want de verhalen zijn het waard om gehoord te worden. Ik wil ze het liefst een gezicht geven. De basis blijven de verhalen. En soms is de basis goed genoeg. Maar van groots denken is nog nooit iemand klein geworden.