"Catova = Carla de Bruyn"
Het hoort er niet bij. Agressie in de zorg. Gewoon níet. Dit elke hulpverlener (en organisatie) tot in de vezels duidelijk maken: Dát is mijn missie.
Al jaren ondersteun ik hulpverleners (en organisaties) het werk veiliger te maken, zich veiliger te voelen. Door de trainingen 'omgaan met agressie' binnen grote en kleinere organisaties, de elke keer weer bijzondere teamtrajecten, interactieve lezingen met wat spanning en betekenis gevende cultuuronderzoeken.
Zolang ik het mij kan herinneren ben ik al super nieuwsgierig in het waarom mensen doen wat ze doen of niet doen. Verbanden leggen, onderzoeken en betekenisgeven aan gedrag: Ik word er enthousiast van. Hoe tof dat ik dit nu toe kan passen in alles wat ik doe, of dit nou een teamtraject, training omgaan met agressie of een lezing is.
Ik kijk het liefst binnen alle lagen van een organisatie naar de sociale en psychologische veiligheid. Ik ken de werkvloer, door mijn achtergrond als ggz-verpleegkundige, én kan de vertaalslag maken naar beleid en de organisatie, door mijn jaren als risicocoördinator. En vice versa. Gooi daar mijn cultuuronderzoekers-sprieten bij op en je hebt de vertaalmachine waarvan je niet wist dat deze bestond.
Wat kan jij verwachten?
Ik ben eerlijk en deel mijn inzichten opbouwend en vaak met humor. Ik kan super goed luisteren, ook naar wat er niet gezegd wordt. En als het nodig is laat ik van mij horen. Om ergens aan te werken moet je het immers wel benoemen. Verwacht van mij uiterst openhartige, maar onderbouwde bevindingen.
Dit begint al bij ons eerste contact. Want mijn aanbod moet aansluiten bij jouw vraag én passend zijn bij de doelgroep en de context. Losse flodders is niet mijn ding. Ik ben groot fan van leerrendement en blijvende impact. Met andere woorden: Ik schiet liever raak.
NOBTRA
Ik heb een fijn netwerk opgebouwd met collega’s die mij scherp houden, en waar ik, indien nodig, ook gebruik van kan maken. Tevens ben ik door de Nederlandse Orde van Beroepstrainers (NOBTRA) erkent als trainer. Uiteraard conformeer ik mij dan ook aan de Ethische Gedragscode van de NOBTRA.
Reviews en Portfolio
Op de pagina: 'Wat anderen over mij zeggen' lees je de reviews van opdrachtgevers en hulpverleners. Meer geïnteresseerd in welke opdrachtgevers je voorgingen? Dat vind je hier: 'Mijn portfolio'.
Het verhaal achter Catova
Hoe het allemaal begon
Als dochter van een ambulanceverpleegkundige en een politiechef ben ik wel wat hectiek gewend. In Drenthe opgegroeid tussen de piepers en de piepers. Een negen tot vijf mentaliteit heb ik niet met de paplepel meegekregen. Veiligheid wel. Mijn vader die in burger een (nog) grotere man aanspreekt op onbehoorlijk gedrag, die toch op zijn vrije avond met de auto achter mijn moeder in ambulance aanrijdt omdat het een steekincident betreft. Mijn moeder die op mijn basisschool de leerlingen in groep 8 EHBO-les geeft, want 'Daar kan je niet vroeg genoeg mee beginnen'.
Naar elkaar omkijken, elkaar beschermen, verantwoordelijkheid nemen, voor jezelf opkomen, ongewenst gedrag niet zomaar laten gebeuren. Lessen waar ik mijn ouders dankbaar voor ben.
Op de basisschool laat ik al niet met me sollen. Die jongen die op kisten naar school komt en mij voor de lol tegen de schenen schopt? Die krijgt een trap terug. En als ik op de middelbare school word 'gepest' omdat ik weiger merkkleding te dragen om erbij te horen, loop ik rustig een heel jaar in legerkleding rond. Tot grote hilariteit van mijn familie en vrienden, maar voor mij serieuze taal. Inmiddels heb ik geleerd niet terug te schoppen, maar vind ik een respectvolle sociale omgang nog steeds belangrijk, net als authenticiteit. Het 'had ik maar' overkomt mij niet zo heel erg snel.
Waarom ik doe wat ik doe
Na de middelbare school weet ik niet wat ik wil. Iets met hectiek, geen dag hetzelfde en iets stoers. De politieacademie is geen optie, omdat in de schaduw van mijn vader staan geen optie voor mij is. Uit een helikopter hangend drenkelingen uit de zee vissen lijkt me wel wat. Daarom kies ik voor de HBO-V. Afgestudeerd en geen vacatures binnen het algemeen ziekenhuis, begin ik bij een GGZ instelling. Waar ik ruim 13 jaar ben gebleven. Genoeg hectiek, geen dag hetzelfde, genoeg te leren en vele mooie mogelijkheden en kansen.
"Is dit nou de zorg die ik wil verlenen?"
Als senior psychiatrisch verpleegkundige op een gesloten afdeling voor crisisinterventie word ik na het zoveelste heftige incident en separatie teruggeworpen op de vraag; is dit de zorg die ik wil verlenen? Daarna volgt een ontdekkingstocht; Wat heb ik nodig om veilig mijn werk te kunnen doen en in contact met de patiënt te blijven? Hoe kan ik goede zorg verlenen, vooral als de patiënt in diepe crisis verkeert. Wie heb ik nodig om mij daarin bij te staan en wat verwacht ik van mijn werkgever? En eerlijk is eerlijk: het voelde soms alsof ik uit een helikopter hing. Of dat ik zelf uit de zee gehaald moest worden.
"Het zijn van een vertaalmachine tussen directie en werkvloer"
Na de opleiding aandachtsfunctionaris/trainer agressiehantering en sociale veiligheid (ATAS), ontwikkel en vervul ik binnen de organisatie de nieuwe functie van risicocoördinator. Bezig zijn met het onderwerp veiligheid binnen alle lagen van de organisatie. Het zijn van een vertaalmachine tussen directie en de werkvloer. Van beleid optimaliseren en ontwikkelen, het onderhouden en aangaan van contacten met derden (zoals politie), geven van trainingen omgaan met agressie en ongewenst gedrag tot coaching on the job en oefenen van teamtechnieken op de werkvloer tijdens de overdracht.
"Samen met de hulpverleners"
Als zelfstandige zet ik dit door, voeg cultuuronderzoeker aan mijn lijst van opleidingen toe, en gebruik al deze kennis bij wat ik écht belangrijk vind en waar ik goed in ben. Samen met medewerkers bezig zijn met het verbeteren van de dienstverlening en de veiligheid.